سحر ببوی گلستان دمی شدم در باغ

که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ

بجلوه گل سوری نگاه میکردم

که بوددرشب تیره بروشنی چوچراغ

چنان بحسن وجوانی خویشتن مغرور

که داشت از دل بلبل هزارگونه فراغ

گشاده برگس رعنازحسرت اب ازچشم

نهاده لاله زسودا بجان ودل صد داغ

نشاط وعیش وجوانی چوگل غنیمت دان

که حافظا نبود بزرسول غیر بلاغ

شعری از حافظ

 

نوشته شده در سه شنبه 88/7/21ساعت 10:1 عصر توسط مهدی نظرات ( ) | |